سراسر مدت سیو پنج سال امامت امام موسی کاظم (علیه السلام) با حوادث و فراز و نشیبهای سیاسیآمیخته بود. بیشتر زندگانی ایشان در زندانهای هارون الرشید سپری شد. امامرضا)علیه السلام) در تمامی مدتی که امام کاظم (علیه السلام) زندانی بودند دستیار و پشتوانه استوار پدر در حوادث سیاسی فرهنگی بودند. شریکغم ها و رنج های پدرشان بودند هرگز در برابر قدرت طلبان هوس باز، خودشان را تسلیمنکردند. ایشان  راه پدر را ادامه دادند و

مردم را به شدت از یاری رساندن و کمک بهخلفای طاغوتی دور می کردند. چون امام کاظم علیه السلام بیشترعمرشریف شان درزندان هاسپری شد، امامرضاعلیه السلام به عنوان فرزند ارشد مسئوولنگهداری خانواده ایشان بودند ، ایشان دراین مدت طوری ازخانواده شان مراقبت کردند،که اجازه ندادند کسی به آنها بی احترامی کند،  نهایت احترام را به آنها می گذاشتندوخطرات دشمنان را ازآنان دور می کردند.

 علاقه حضرتبه خانواده شان درمحبتی که به امام جواد علیه السلام داشتند نیز قابل ملاحظه است .قبل از تولد امام جواد علیه السلام فردی به امامرضاعلیهالسلام  می گوید شما کودکان را دوست دارید پس از خداوند بخواهید که پسری به شما عطاکند . حضرت فرمودند : خداوند پسری به من خواهد داد که  وارث من می شود هنگامی کهابا جعفر علیه السلام متولد  شدند ، حضرت درطول شب گهواره ایشان را حرکت می دادندوبا او بازی می کردند. امام فرزند شان را آن قدر دوست می داشتند که شب را نمیخوابیدند وگهواره امام جواد علیه السلام را حرکت می دادند. به ایشان عرض شد آیامردم با پسرانشان چنین رفتار می کنند؟ حضرت فرمودند : این پسرمانند عامه مردم نیستبه دنیا آمدن و رشد نمودن او مانند ولادت پدران پاکش است.¹

 رفتارامام بافرزندشان امام جواد علیه السلام آن قدر محبت آمیز وتوام با احترام بود که ایشان رابه نام صدا نمی زدند بلکه بیشتر با کنیه مورد خطاب قرارش می دادند.به عنوانمثال می فرمودند :« ابوجعفر برای من نوشته است و منبرای ابوجعفر نوشتم. »²به اینترتیب می خواست ایشان را احترام وتمجید کنند.   نمونه دیگرعلاقه و وابستگی امامرضاعلیه السلام ، محبتی بودکه بهحضرت معصومه ( علیه السلام) داشتند.

پی نوشت:

-1 ر. ک : محمدباقر، بهبهانی ، جواد الائمه ، ترجمه ابراهیم سلطانی نسب صیام ، اول ذیقعده ، 1381، ص 17

 -2 ر. ک: باقر شریف ، قرشی ، پژوهشی دقیق درزندگانی امامرضاعلیهالسلام ، 1382 ، ج 1 ، ص 51 ، ابن بابویه ، عیون اخبارالرضا، ج 2 ،ص 596

محقق: طاهره بهره مند